Niet alwéér. Echt. Houdt het dan nooit op? Gefrustreerd zit ze te luisteren naar het gebrabbel van het zoveelste (ok, de tweede pas) meisje dat door haar vriendje wordt gebeld om te zeggen dat er een verrassing op haar wacht, dat ze lief leuk grappig en mooi is, dat hij zin heeft in vanavond, bla, bla, bla. Terwijl het rood geworden meisje giechelt onderdrukt de vrouw de neiging te kokhalzen. Ze knoopt het bovenste knoopje van haar blouse, waaraan ze al even zat te friemelen, los en keurt zichzelf in de ruit. Blazer zit scheef, op de rok van haar zwarte mantelpakje zit een tandpastavlek die ze al de hele dag vergeefs eraf probeert te boenen, ze heeft haar ketting vergeten, make-up niet bijgewerkt en nauwelijks naar gekeken, haren vochtig en onhandelbaar, Jep, het is weer Valentijnsdag.
Het druilerige bijpassende rotweer, haar paraplu die ze droog heeft gehouden voor het geval eventuele tranen zin hadden zich met de regen te mengen, alles wijst erop. Ze werpt de starende man schuin tegenover, haar meest woedende blik toe. Een station. Hier moet ze overstappen. Drie keer raden wat ze ziet als ze van het trapje stapt. Oh, bittere ironie, alweer een man met een rode roos. Dat is al het vierde keurig in cellofaan verpakte exemplaar vandaag. En het waren er vier teveel.
Ze deed het zelf ook jarenlang, daar niet van. Maar de reeks afwijzingen met als climax het ingewisseld worden voor een blonde collega (je weet wel, zo’n welbespraakt, fijn, jong meisje die zich altijd onberispelijk kleed en gedraagt. Daar kon zij, brutaal en brunette, niet tegenop.) gaven Valentijn voor haar de doodssteek. Geen haar op haar hoofd die eraan denkt. Dit jaar hebben alle haren op haar hoofd unaniem besloten dat ze vrij van Valentijnsdag te neemt.
Hm. Niet hard genoeg gelopen. De trein rijdt net weg. Zwarte pumps zijn ook niet alles. Terug naar de stationshal dan maar. Geweldig! Nog meer kaarten, rozen en hartjes overal! Leve AH to go! Ze heeft meer kilo’s chocolade nodig dan ze op kan en meer rosé dan ze ooit dorst zal hebben.
In de AH to go bedenkt ze dat ze eigenlijk voor vanavond een soort actieplan nodig heeft. Straks als ze haar appartementje inkomt waar geen roos, kaart, zoen of man te bekennen zijn moet ze wel alvast weten hoe ze de avond doorkomt. Eerst gaat ze een enorme pot thee zetten. Dan gaat ze alle dekens die ze kan vinden op de bank gooien. Dan springt ze ermiddenin en gaat ze de meest romantische DVD kijken die ze maar kan vinden. The Notebook. Of Love Actually misschien. En dán, besluit ze terwijl ze de chocolade en de wijn afrekent, gaat ze de laatste uurtjes Valentijn 2007 in slaap gevallen zijn.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment